Jeden

Co ja tutaj w ogóle robię? Ludzie trącają mnie łokciami niczym niepotrzebny bagaż, posyłają nienawistne spojrzenia, jakbym powinna żałować, że miałam czelność się kiedyś urodzić. Tyle wyczytałam o tym miejscu- że jest dzikie, nieokiełznane, pełne skrajności i nieprzewidywalne. Że jest piękne i zapierające dech w piersiach. Że pełno tu śniegu, że temperatury spadają tutaj nawet do minus pięćdziesięciu stopni Celsjusza, że powinnam zabrać ciepły szalik, czapkę i rękawiczki. Dostałam mnóstwo wskazówek dotyczących nowego miejsca, oprócz tej jednej, najważniejszej. Bo nikt nie raczył mi powiedzieć, że ludzie w Rosji są tacy jak kraj, w którym mieszkają- zimni.

- Uważaj jak leziesz!- wydarła się na mnie starsza kobieta po pięćdziesiątce w różowym kapeluszu, trzymająca białego pudla pod ręką. Widocznie wszystkie dobrotliwe babcie już lata temu wyemigrowały do Polski. Mruknęłam tylko ciche „przepraszam” i pociągnęłam obdartą walizkę na kółkach za sobą. Jak rosyjski mógł mi się wydawać melodyjny? Teraz cokolwiek wypowiedziane w tym języku brzmiało jak wiązanka oszczerstw. Autobusem dojechałam pod halę, gdzie trenowała rosyjska reprezentacja. Kiedy postawiłam stopę na obcej ziemi, dopadało mnie mnóstwo wątpliwości. Nie mogłam zostać w Polsce? Czy praca w AZS-ie Olsztyn nie dawała mi satysfakcji? Głupia, chciałam zwiedzać świat, podróżować. Co mi strzeliło do głowy? Gdy otwierałam drzwi do moskiewskiej hali sportowej, przed nosem przemknął mi jakiś dwumetrowy pajac, który machnięciem swojej torby wytrącił wszystkie walizy z moich rąk. Drzwi zamknęły się z trzaskiem, a on mimo, że mnie widział, nie raczył nawet przeprosić. Posłał mi tylko lekceważące spojrzenie i odwrócił się. Zaczęłam fukać niczym rozzłoszczony kot, niedowierzając takiemu brakowi kultury. Zapamiętam sobie tego rudobrodego wielkoluda!

- Wszystko w porządku?- zapytał ktoś z bardzo wysoka, a ja uniosłam wzrok- zlokalizowanie oczu nieznajomego zajęło mi trochę więcej czasu niż powinno. Tam gdzie powinna być twarz, znajdowała się dopiero klatka piersiowa. Zadarłam głowę  i mrużąc oczy przyjrzałam się cudakowi. To chyba jakiś ichni Pałac Kultury. Wieżowiec pomachał mi wielką dłonią przed oczami, a ja zamrugałam kilkakrotnie. „Już nigdy nie określę siebie mianem ‘wysoka’”- obiecałam w duchu.

- Tak, w jak najlepszym- otrząsnęłam się z pierwszego szoku i przypomniałam incydent sprzed chwili- Rosjanie nie są zbyt uczynni- dodałam, gdy otwierał przede mną drzwi wejściowe. Schylił się, żeby nie uderzyć głową o framugę.- To znaczy, większość Rosjan- poprawiłam się nieco zarumieniona, ale mój nowy towarzysz najwyraźniej nie potraktował tego jako obrazy majestatu. Dziarskim krokiem szedł korytarzem, a ja niczym piesek na smyczy truchtałam za nim. Wszedł do windy, a ja w myślach zaczęłam go żałować z powodu tego niebotycznego wzrostu. W jego skórze czułabym się jak Alicja w Krainie Czarów, zwiększona do niemożliwych rozmiarów. Podreptałam za nim, przy okazji spoglądając na nasze odbicie w lustrze. Wyglądałam jak mała dziewczynka!

- Jestem Dmitrij- wyciągnął swoją wielką łapę, a moja drobna dłoń utonęła w tym przyjaznym uścisku.

- Emila- przedstawiłam się i spojrzałam na zegarek. Za pięć minut powinnam być pod halą. Może nowo poznany Dmitrij mnie tam zaprowadzi.

- Właściwie, to co cię tu sprowadza? Po typie urody wnioskuję, że raczej nie jesteś stąd…- błysnął przyjaznym uśmiechem, a ja ponownie spojrzałam w lustro. Kruczoczarne loki sięgające do połowy pleców, ogromne, brązowe oczy, duże usta i dość ciemna karnacja… Rzeczywiście nie wyglądałam na rodowitą Rosjankę, nawet w Polsce starsze panie patrzyły na mnie jak na ufoludka.

- Jestem z Polski, Ale mam włoskie korzenie. Będę nowym fizjoterapeutą w reprezentacji.- wytłumaczyłam, nadmiernie gestykulując. Dmitrij spojrzał na moje dłonie nieco zdziwiony. Chyba i tego nawyku będę musiała się wyzbyć- Rosjanie byli bardzo powściągliwi w gestach.

- W takim razie masz już pierwszego znajomego!- oznajmił radośnie, a ja uniosłam brwi ze zdziwienia.- Jestem środkowym w drużynie- odparł, a ja miałam ochotę pacnąć się w czoło- z takimi warunkami fizycznymi pozycja libero była faktycznie raczej nieosiągalna. Uśmiechnęłam się tylko w odpowiedzi i wraz z nim wyszłam z windy. Gdy otworzył drzwi na salę, aż zaparło mi dech z wrażenia- była ogromna! Zawodnicy rozgrzewali się przed treningiem, a ja znowu poczułam się abstrakcyjnie mała.

- Patrzcie kogo wam przyprowadziłem!- wykrzyknął wesoło Dima, a kilkanaście głów zwróciło się w naszą stronę.

- Privet!- pomachałam wszystkim, a odpowiedziały mi obojętne spojrzenia.

- To Emilia, będzie naszą nową fizjoterapeutką- dodał środkowy, chcąc najwyraźniej nieco rozbudzić swoich kolegów z drużyny. Kilka osób kiwnęło niemrawo w moją stronę, a ja westchnęłam cicho z rezygnacją. Odnotować w dzienniku: Rosjanie nie są gościnni.

- Mieli bardzo dobry kontakt z poprzednim fizjoterapeutą. Poza tym, są chyba trochę zdziwieni, że jesteś kobietą.- szepnął mi na ucho mój prywatny Pałac Kultury, a ja przygryzłam dolną wargę. Kolejny punkt do zapamiętania: Rosjanie nie lubią zmian. I kobiet.

- Jest gdzieś tutaj trener?- zapytałam, a Dmitrij wskazał mi róg hali. Przy stole siedziała grupka odzianych w sportowe dresy mężczyzn, wśród nich Andriej Woronkow. Głośno wypuściłam powietrze z płuc i ruszyłam na drugi koniec pomieszczenia.

- Dzień dobry!- podniosłam głos, gdy nikt nie zwrócił na moją postać uwagi. Pięciu mężczyzn było pogrążonych w wpatrywaniu się w ekran jakiegoś małego urządzenia. Czyżby to było PSP?!  Trener Woronkow zerwał się w miejsca, z impetem wepchnął do ręki jednego ze swoich pracowników tajemnicze urządzenie i przygładził rozrzedzone, siwe włosy.

- A pani to pewnie Emilia Coletti!- zreflektował się i uścisnął moją dłoń- typowo po kierowniczemu, bez zbędnych ceregieli.- To Sasza, główny fizjoterapeuta reprezentacji. Pokaże pani gabinet i zapozna z drużyną- zza pleców trenera wyjrzał zbliżający się do trzydziestki niebieskooki blondyn o ciepłym uśmiechu.- A my zaczynamy trening! Klasnął w dłonie i przybrał surowy wyraz twarzy. Gdy podążyłam za Saszą usłyszałam zdenerwowanego Woronkowa, który pytał, czy wynik gry się zapisał.

- Nie macie tutaj za wesoło…- zagaiłam, gdy Aleksandr przygotowywał herbatę. Siedziałam na kozetce w gabinecie, podczas gdy on krzątał się po pokoju w poszukiwaniu naczyń.

- Kiedy rok temu dostałem pracę tutaj to byłem przerażony. Ludzie byli tacy…

- Zimni?- podpowiedziałam, odbierając od niego kubek z gorącym napojem.

- Dokładnie! W Petersburgu, skąd pochodzę, jest zupełnie inaczej. Kiedy na przykład ktoś wpadnie na ciebie to przeprasza, a tutaj zachowują się jakby to była twoja wina! Mimo tego, że to wciąż Rosja, to czuję się, jakby byli z innego świata…- powiedział, a ja parsknęłam śmiechem.

- Miałam już kilka takich sytuacji- westchnęłam, mieszając płyn srebrną łyżeczką.

- Ale do tego trzeba się przyzwyczaić. Rosjanie nie przepadają za zmianami. Ja mam Duńskie korzenie i tam, skąd pochodzę wszyscy są dla siebie mili. Może to przez całoroczny mróz są tacy oziębli?- zastanowił się, upijając nieco herbaty.- Niedługo zaczną traktować cię jak swoją, zobaczysz!- przekonywał mnie, na co odpowiedziałam uśmiechem. Nie liczyłam na to, że to nastąpi w najbliższym czasie…

________________________________________________________________

Cześć! :) Nie wiem, czy już mnie znacie, czy może trafiliście na tego bloga absolutnie przypadkiem, a moja ogromna sława jeszcze do Was nie dotarła... Czas najwyższy! :) W internecie możecie spotkać mnie pod pseudonimem "Chimera", bo gdy byłam młodsza, to taki sobie wymyśliłam i tak już zostało. Piszę opowiadania o siatkówce (okej, na razie napisałam tylko jedno, a tak mi się to spodobało, że stworzyłam nowego bloga. Do mojej pierwszej historii zapraszam o tu.) Tutaj akcja dzieje się w Rosji, bo ostatnimi czasy ogromnie zafascynowała mnie kultura tego kraju, a rosyjską reprezentację bardzo lubię, więc uznałam, że to temat dla mnie. Starałam się zrobić to wszystko w dość zabawny sposób, tak jak ja lubię, żeby ta cała historia była w stu procentach ode mnie. Jest trochę o uprzedzeniach, o przełamywaniu barier, o stereotypach, o przyjaźni, o problemach, a może i trochę o miłości? Sama jeszcze nie wiem, mam ogólny zarys opowiadania, ale zawsze coś może się zmienić. Jeśli zainteresowała Cię pierwsza część (co prawda trochę marna- bardzo nie lubię rozpoczynać bloga, stąpam wtedy po bardzo cienkiej linii: po jednej stronie próg akceptowalności, a po drugiej istna tragedia :)) i chcesz być informowany/a o nowych rozdziałach, to pisz do mnie na GG: 13775260 lub po prostu podaj swój blog w komentarzu w zakładce "Informowani", którą postaram się szybko stworzyć :)

Aby rozkręcić nieco biznes, następny rozdział wstawię, gdy pojawi się 12 komentarzy :)

Całusy! :*