Dwa

- A to Siergiej Grankin, mózg całego zespołu. Czasem mam wrażenie, że on ma w głowie wbudowany jakiś super procesor. Tylko czekać, aż zacznie dymić…- Sasza pokazał na zgarbionego blondyna z zamyśloną miną.- Dima Muserski, dwa metry i dziewiętnaście centymetrów szczerego złota. Nie wiem, jak znalazł się pośród tych ponuraków…- zaśmiał się serdecznie, a ja z szeroko otwartymi oczami podziwiałam zasięg tego fenomenalnego zawodnika.

- Dmitrijego o już zdążyłam poznać- odparłam z uśmiechem, nadal patrząc w jego stronę. Ten najwyraźniej to zauważył, wypiął mi język i w podskokach podążył na zagrywkę. Aleksandr widząc to, przewrócił wesoło oczami.

- A to Maxim Michajłow, człowiek oaza. Właściwie, odkąd nie ma w drużynie Spiridonowa to panuje tutaj względny spokój- mruknął, ze spokojem patrząc, jak Dima posyła drugiego asa z rzędu. To było jak atomowy atak z dziewiątego metra!

- A za co wyleciał?- zaciekawiłam się, odwracając wzrok od Muserskiego.

- Liczne libacje alkoholowe, utarczki z trenerem… Często pijany przychodził na trening- wyjaśnił, a ja fuknęłam.

- Jak można być takim idiotą? Przecież granie w reprezentacji to zaszczyt!- zbulwersowałam się.

- Widocznie nie dla każdego.- podsumował Sasza, chcąc wrócić do poprzedniego wątku. Widocznie ten cały Spiridonow nie był mile wspominany przez sztab… - Ale zamiast niego na stałe wskoczył Evgeny Sivozhelez, ten na prawym skrzydle, z brodą.- mój wzrok podążył za palcem wskazującym Saszy, a gdy go ujrzałam, nagle zrobiło mi się gorąco ze złości. To był ten facet, który popchnął mnie wtedy, przy drzwiach prowadzących na halę!- Bardzo utalentowany, ułożony zawodnik- chwalił go chłopak, a ja prychnęłam ze złością.

- Nie wątpię. Szkoda tylko, że nikt w domu nie nauczył go kultury…- syknęłam przez zęby, a Aleksandr spojrzał na mnie zdziwiony.

- Niemożliwe! Jest nieco skryty, ale ogólnie to świetny kolega- bronił go, ale ja wiedziałam swoje.

- A ten libero w niebieskiej koszulce?- zapytałam, chcąc jak najszybciej zapomnieć o rudzielcu. Może powinnam dać mu czystą kartę? Przecież nie zrobił właściwie nic okropnego. Może się po prostu spieszył… Trening zleciał mi bardzo szybko- to chyba dzięki rozmowie z Saszą, który wywarł na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Zawodnicy powoli zbierali się do szatni. Okazało się, że cały obiekt to tak właściwie ogromny hotel z salą treningową, siłownią i stołówką. Na początku dnia otrzymałam klucz od trenera Woronkowa, abym nie musiała tachać walizek po całym kompleksie. Pokój był niewielki, z jednym łóżkiem, dużą szafą i łazienką. Nie powinnam zabawić tu długo- za miesiąc zaczynała się Liga Światowa, a potem pełną parą mieliśmy rozpocząć przygotowania się do Mistrzostw Świata organizowanych w Polsce. Przebrałam się w nieco wygodniejsze ciuchy- zrezygnowałam z biżuterii, założyłam czarne, wąskie spodnie, różową koszulkę na ramiączka i adidasy. Na ramiona zarzuciłam zieloną bluzę- gdy spoglądałam za okno nagle robiło mi się zimno. Już nigdy nie będę narzekała na marcową pogodę w Polsce. Zamknęłam drzwi na klucz i zbiegłam po schodach- Sasza mówił, że dopiero teraz dla nas zaczyna się praca. Nagle zderzyłam się z czyimś masywnym torsem, od którego odbiłam się jak piłeczka kauczukowa od ściany.

- Uważaj jak chodzisz- warknął rozzłoszczony Sivozhelez, posyłając mi groźne spojrzenie.

- To ty na mnie wpadłeś!- fuknęłam, spoglądając mu w oczy. Uniósł lekceważąco brwi i po chwili, pokonany odwrócił wzrok. Punkt trzeci: Rosjanie nie lubią patrzeć sobie w oczy.- I oczekuję przeprosin.- wypaliłam, nie mogąc się powstrzymać. Ten tylko zaśmiał się szyderczo i sprawnie mnie wyminął, a ja czułam, jakby z moich uszu miała zaraz zacząć lecieć para. Co za tupet! Rozsierdzona otworzyłam drzwi do gabinetu o mało co nie urywając ręki zdezorientowanemu Maximowi, który właśnie chwytał za klamkę z drugiej strony. Patrzył na mnie niczym przerażony zając na szosie, zaślepiony przez światła ciężarówki.

- Jest Sasza?- pisnął cicho, a ja rozczuliłam się w duchu. Wyprowadziłam oazę spokoju z równowagi!

- Nie ma, na razie ja masuję- uśmiechnęłam się do niego pokrzepiająco, a Michajłow spojrzał na drzwi w taki sposób, jakby właśnie obmyślał ucieczkę. Przez dwie minuty patrzył to na mnie, to w ścianę, to na ekspres do kawy.- Co, nie wierzysz w moje umiejętności? Mam ci pokazać wszystkie dyplomy i certyfikaty, żebyś wreszcie się przekonał i usadził swój zacny tyłek na kozetce?- zapytałam z odrobiną kpiny w głosie. Denerwowało mnie to jego poczucie niezdecydowania. Gdy zachęcająco poklepałam miejsce koło siebie, chyba się przełamał. Nieufnie zdjął sweter i spodnie, a usta miał zaciśnięte w cienką linię.

- Mam zamknąć oczy?- spytałam rozbawiona, a on posłał mi zbolałe spojrzenie. Nie opanowałam się i parsknęłam śmiechem.- Uspokój się! Jesteś dorosłym facetem. Obiecuję, że ani nie złamię ci karku, ani nie odbiorę cnoty. Słowo harcerza!- uniosłam prawą dłoń, a na jego twarzy pojawił się nikły uśmiech.

- Kobieta jako fizjoterapeuta to nie jest dobry pomysł…- mruknął, kładąc się na leżance.

- Zamknij się i odpręż. Jeszcze zmienisz zdanie!- obiecałam mu, zdjęłam bluzę i zabrałam się do roboty.

- O Jezusie przenajświętszy… Tak, tak, o Matko Boska…- jęczał rozanielony Michajłow, a ja otarłam z policzków łzy rozbawienia.

- Ciszej, bo jeszcze posądzą mnie o molestowanie seksualne!- upomniałam, masując jego plecy. Maxim już od dziesięciu minut na przemian jęczał, sapał i krzyczał, jak ktoś ogarnięty największą ekstazą. Ponadto wiercił się niemiłosiernie. Po kolejnych piętnastu minutach skończyliśmy, a ja udałam, że ocieram pot z czoła. Atakujący podniósł się z łóżka i podrapał po głowie nieco zawstydzony swoim wcześniejszym zachowaniem. Zebrał z ziemi spodnie i sweter, a ja w tym czasie zaparzyłam sobie herbaty. Sasza powinien wrócić za jakieś pół godziny.

- Zadowolony z efektów?- zapytałam z przekąsem, a on przewrócił oczami i podszedł do drzwi.

- Przyznaję, masz dar w rękach- odparł, nadal z dozą nieśmiałości, ale wreszcie posyłając mi szczery i niewymuszony uśmiech. Może ta Rosja wcale nie jest taka zła? Maxim chwycił za klamkę, a gdy za nią pociągnął, zza drzwi wysypało się pięciu facetów. Wszyscy przewrócili się na Michajłowa, który zupełnie zdezorientowany nie zdążył zareagować i teraz leżał na ziemi totalnie skołowany.

- Niespodzianka…- mruknął Werbow, próbując wydostać się z uścisku pozostałych kolegów. Sivozhelez, gdy mnie tylko zobaczył, wstał, nonszalancko otrzepał spodnie i  odszedł bez słowa. Zacisnęłam zęby.

- Co wy wyprawiacie?- wykrzyknęłam, szukając biednego Michajłowa pod tą rozwydrzoną zgrają. Jeszcze biedakowi tlenu zabraknie!

- O to samo chcieliśmy was zapytać…- mruknął Grankin, a Pawłow pokiwał głową z aprobatą.

- Masowałam Maxima- odpowiedziałam zdziwiona, wskazując głową na wątłą sylwetkę atakującego. Zawodnicy spojrzeli po sobie i wytrzeszczyli na mnie oczy.

- Jacyś chętni?- zapytałam z wahaniem, a odpowiedziała mi horda napalonych głosów.- Idioci…- parsknęłam, wyciągając z tej garstki Dmitrija.- Chodź, bo jako jedyny nie zachowujesz się tak, jakbyś chciał mnie pożreć…- powiedziałam kpiąco, na co reszta wykrzywiła usta w grymasie.

- Co to za zbiorowisko?- zapytał Sasza, taszcząc w dłoniach stos papierów.

- Kolejka na masaż- wyjaśniłam, po czym zwróciłam się do Dimy- rozbieraj się!- a moim słowom towarzyszyły gwizdy pozostałych zazdrośników.

- Więc jestem w samą porę? Chodźcie chłopaki do drugiego pokoju, tam mam wolną kozetkę- zaproponował Aleksandr, na co siatkarze spojrzeli na niego spłoszeni.

- Nie, my… Poczekamy sobie…- bąknął Apalikow, przestępując z nogi na nogę.

- Więc do mnie brak chętnych?- spytał jeszcze, obejmując badawczym wzrokiem całą zgraję.

- Ja jestem!- znikąd pojawił się Sivozhelez, a ja gwałtownie odwróciłam się w jego stronę. Zmrużyłam oczy i ułożyłam ręce na biodrach.

- Skoro tak…- zdziwiony chłopak spoglądał to na mnie, to na Rudobrodego.- Przyjmujący posłał mi wyzywające spojrzenie i ruszył za drugim fizjoterapeutą.

- Jeśli chcecie czekać, to tylko za drzwiami- odparłam i uśmiechnęłam się, widząc ich zawiedzione miny.- Chcecie szklankę do podsłuchiwania?- zapytałam, a oni udawali, że nie mają pojęcia o co mi chodzi. Gdy zostałam sam na sam z Dimą, wreszcie mogłam na chwilę spoważnieć. Wyłamałam nerwowo palce i zabrałam się do masowania.

- Coś cię dręczy?- zapytał po kilku minutach wbity w przenośne łóżko Muserski. Zatopiłam się w myślach na temat tego cholernego Rudobrodego i widocznie przykładałam zbyt dużą siłę w ten masaż.

- Przepraszam- zreflektowałam się i nieco zmniejszyłam nacisk.- Ten cały Sivozhelez połknął kij ostatnio, że jest taki sztywny?- zapytałam, okrężnym ruchem masując jego napięte barki.

- Szczerze mówiąc nie mam pojęcia… Evgeny nigdy się tak nie zachowywał. Może to taka reakcja na piękne kobiety?- zastanowił się, a ja parsknęłam śmiechem.

- Evgeny? A to nie jest damskie imię?

- W Rosji jest wiele imion, które mogą być żeńskie jak i męskie. A Evgeny chyba do takich nie należy- odparł mądrze Dmitrij, a ja westchnęłam rozdzierająco.

- Tak czy siak, nie lubi mnie- wyżaliłam się, a środkowy zamilkł na kilka sekund.

- Jak dotąd wszystkie napotkane osoby cię lubiły?- zapytał, a ja chwilę się zastanowiłam.

- Nie.

- No widzisz. Nie można każdemu dogodzić- stwierdził rezolutnie, a ja z niechęcią przytaknęłam.

- Ale ja mu przecież nic złego nie zrobiłam!- jęknęłam, przechodząc do masowania odcinka lędźwiowego. Dima cicho sapnął.

- Z czasem się wyjaśni, zobaczysz. A teraz pozwolisz, że skupię się na masażu?- wyczułam, że się uśmiecha.

- Jasne, korzystaj, póki możesz. Z tego co widzę, niezwykle trudno się będzie do mnie w najbliższym czasie dopchać.- odparłam i pogrążyłam się we własnych myślach. Nie wiem jakim cudem ktoś może mi w tak wielkim stopniu działać na nerwy jak ten cały Sivozhelez.

______________________________________________________

Cześć Misiaki! :) Tak jak obiecałam, jest nowy rozdział, a ja mam do niego kilka uwag: trochę żałuję, że usunęłam Spirika z reprezentacji i wiem, że przecież jak grają, to z Sivozhelzem (Sivozhelezem?- pomocy w odmianie nazwisk!) w szóstce, ale jakoś musiałam przejść do tego wątku. Wiecie, że mam napisane już 13 pełnych, bardzo długich rozdziałów? Ja po prostu nie mogę pisać na bieżąco, jak się już wciągnę to kaplica...

A kilka z Was powiedziało mi kiedyś, że "nie przepada za rosyjską reprezentacją i ogólnie rosyjską siatkówką..." a ja Wam chcę pokazać kilka filmików ze strony Zenitu Kazań, które na pewno zmienią Wasze zdanie o tych niby "ponurych" Rosjanach! :)

Próbujcie proszę ten jedyny raz nie patrzeć na Matta Andersona, tylko na całą resztę:

http://www.youtube.com/watch?v=PAr2GbkTjuc

http://www.youtube.com/watch?v=cOa1bJJuRC0

A jeśli się nie przekonałyście, to macie już tego swojego Matta, za którym ja osobiście nie przepadam, ale ten filmik trochę mnie do niego przekonał :D

http://www.youtube.com/watch?v=YY_G8nExL48

I prośba do Rosvette- podałabyś mi adresy tych rosyjskich opowiadań? Ja chyba czytałam jedno, które tak do końca o Rosji nie było...

Do zobaczenia za 15 komentarzy! 

Całusy :*
P.S. Nie upijcie się jutro za bardzo! :D