Dziesięć

- Mila, ja cię przepraszam.- Maxim wparował do pokoju, gdy akurat sięgałam po kubek wypełniony herbatą i w efekcie oblałam sobie prawie całą bluzkę. Dobrze chociaż, że napój był już zimny...

- Nauczcie się wreszcie pukać!- warknęłam, odstawiając naczynie. Byłam cała mokra!

- Ja…- chciał się tłumaczyć, lecz machnęłam na niego ręką.

- Właź i zamknij drzwi, muszę się przebrać- westchnęłam, wyciągając z szafy jakąś czystą koszulkę. Podążyłam do łazienki, a Michajłow stał jak słup soli na środku pomieszczenia.- No chodź tu i mów, co chciałeś!- pogoniłam go zdenerwowana. Drzwi do toalety zostawiłam otwarte. Zdjęłam koszulkę i zaczęłam opłukiwać ją zimną wodą. Im szybciej się za nią zabiorę, tym lepiej.

- Jesus, Emila- sapnął atakujący, a ja odwróciłam się zaniepokojona w jego stronę.

- A tobie co?- zdziwiłam się, gdy zobaczyłam, jak sztywno patrzy w podłogę.

- Mogłabyś… Się ubrać?- poprosił, a ja spojrzałam w lustro. No tak, przecież nie miałam na sobie bluzki. Idiotka! Złapałam się za głowę i czym prędzej zarzuciłam na siebie szlafrok.

- Wybacz. To co mi chciałeś powiedzieć?

- Szczerze mówiąc, to zapomniałem- mruknął cały czerwony.- Chyba to, że Anderson o ciebie pytał- nachmurzył się, a ja zmrużyłam oczy.

- Super, znowu będę się zachowywała jak niedorozwinięta przy Panu Idealnym- westchnęłam, popychając go lekko do wyjścia.

- Że co?- zdziwił się, a ja przeklęłam swoją głupotę w myślach.

- Nic, nic. Dzięki, że mi powiedziałeś- wyszczerzyłam się szeroko i niemalże wypchnęłam go za drzwi.

- Żałuj, że cię nie było!- wykrzyknął Sivozhelez, wchodząc do mojego pokoju. Czy muszę wspominać, że bez pukania?

- Chyba zacznę się zamykać na klucz. Czemu mam żałować?- zapytałam, rezygnując z setnego powtórzenia o pukaniu przed wejściem.

- Byłabyś jedyną kobietą, więc bez konkurencji. Poza tym, Matt wyglądał za-bój-czo!- mrugnął do mnie, a ja zdzieliłam go poduszką.

- Nie swataj mnie z tym Andersonem, błagam!- jęknęłam ze zmęczeniem w głosie, a Evgeny uniósł brwi.

- Jak to nie? Ja ci taką partię aż z Ameryki wiozłem, a ty mi tu teraz wybrzydzasz?!- zażartował, a ja westchnęłam. Chyba zauważył, że nie mam nastroju do śmiechu.

- Jesteśmy w Chicago, głupku, więc nic nie wiozłeś- odburknęłam.

- A tobie co jest?- zapytał, rzucając się na łóżko obok mnie.

- Po prostu nie chcę, żebyś szukał mi chłopaka. Mamy trochę inny gust- wykręciłam się. Rosyjski przyjmujący spojrzał na mnie zatroskany, zupełnie jak nie on.

- A tak naprawdę, to co ci jest?- drążył, a ja odwróciłam się do niego plecami.- No nie strzelaj focha, głąbie! Co ci jest?- położył mi brodę na ramieniu. Mimowolnie zadrżałam.

- Co ty taki milutki?- zerwałam się do pozycji siedzącej i przyjrzałam mu podejrzliwie. Gdyby Dmitrij albo Maxim tak zrobili, to nie miałabym żadnych obaw. No dobra, po dzisiejszym popołudniu w sferze bezpiecznej pozostawał tylko Muserski.

- Tak jak zawsze! Zresztą, czy nie mogę być raz uprzejmy zupełnie bez…- Pukanie. Nie wierzę, czyżby te sieroty wreszcie się nauczyły?

- Proszę!- krzyknęłam, a w korytarzu pokazał się… Anderson. Sivozhelez nagle zrobił się dziwnie spięty, jakby miał do czynienia z kimś mało lubianym. Długo uczyłam się o mięśniach, wiem takie rzeczy!

- Cześć, nie przeszkadzam?- wpieprzył się z tym swoim hollywoodzkim uśmiechem, a my pokręciliśmy głowami. Jejku, jaki on był przystojny. O nie, znowu robię się czerwona! Matt usiadł na brzegu łóżka. Na całe szczęście nie był w garniturze! Nie chciałam go sobie nawet w takiej stylizacji wyobrażać, bo od razu miękły mi kolana.- Idziecie z nami na imprezę?

- Przecież jutro macie mecz- zauważyłam, a Amerykanin machnął ręką.

- Nie takie rzeczy się robiło…- mrugnął do Evgeny’ego, a on głośno się zaśmiał. Zabawne, zupełnie inaczej śmiał się w moim towarzystwie, niż w towarzystwie Matta.

- To jak?- dopytywał się. Zdusiłam w sobie chęć powiedzenia , że nie mam się w co ubrać albo że boli mnie głowa. Przecież jeden wypad z Panem Idealnym i spółką mi nie zaszkodzi, prawda?

Miałam dość. Dość tego, w jaki sposób Maxim patrzy na mnie, gdy tańczę z Andersonem, miałam dość patrzenia na Sivozhelza, który zaciska szczęki na sam widok amerykańskiego przyjmującego. Miałam dość tego, że Matt kokietuje mnie, i że ogląda się za nim prawie cała sala, a on uwagę poświęca tylko mojej osobie. Chciałabym powiedzieć, że Amerykańskie Ciacho wcale nie okazało się tak idealne. Że jego urok gdzieś znika, kiedy jest wstawiony. Ale on nic nie pije- przecież jutro gra bardzo ważny mecz i dobrze o tym wie. Ten skurczybyk nie ma żadnych wad!

- Nad czym tak rozmyślasz?- szepnął mi do ucha. Zadrżałam pod wpływem jego oddechu.

- Szukam twoich słabości- odparłam, a Matt parsknął głośnym śmiechem.

- Mam ich bardzo wiele- przyznał, powoli obracając mnie o trzysta sześćdziesiąt stopni.

- A może jakiś przykład?- zaciekawiłam się. Głośna muzyka nieco utrudniała nam normalną rozmowę.

- Jestem zbyt idealny by istnieć i o północy przemieniam się w bestię. A poza tym, to mam bardzo słabe nadgarstki.- powiedział poważnie, a ja przewróciłam oczami.

- Na serio pytam!- dudnienie sprawiało, że musiałam czytać z ruchu jego warg, aby zrozumieć, co ma na myśli.

- Cóż… Jestem nieustępliwy, niecierpliwy, niewierny…- wymieniał, a ja zmarszczyłam brwi.

- Jaki?- zdziwiłam się, słysząc ostatnie słowo.

- Niezdarny!- powtórzył, uśmiechając się szeroko i chcąc chyba zademonstrować mi wyraźność tej cechy, przez przypadek wpadł na jakiegoś wąsatego faceta. Zaśmiałam się i pokiwałam głową. Musiałam się przesłyszeć.

Mecz rozpoczął się półtorej godziny temu. Mimo faktu, że Amerykanie dwoili się i troili w ataku, obronie i zagrywce, to i tak nie mogli przeciwstawić się Rosjanom, którzy prezentowali naprawdę znakomitą formę. Niczym ogromny walec przejechali gospodarzy, a ci musieli uznać wyższość przeciwnika. Ekipa z USA schodziła z boiska z nietęgimi minami. Szybkie trzy do zera nie było dla nich wymarzonym scenariuszem.

- Hej mała, nie becz, przecież wygraliśmy me-eecz!- zaśpiewał Sivozhelez, wtargnąwszy uprzednio do mojego pokoju. Miał bardzo czysty i melodyjny głos- jakoś wcześniej tego nie zauważyłam.

- Mam alergię- wyjaśniłam, po raz setny tego dnia dmuchając nos.- A w tobie narodziła się nagle dusza poety?- zakpiłam, na co przyjmujący zaśmiał się głośno.

- Mam dobry dzień- odparł i z impetem rzucił się na moje łóżko, przy okazji mnie z niego zrzucając. Przewinęłam się przez narzutę i z głośnym piskiem runęłam na podłogę. Evgeny popędził mnie ratować, ale nie mógł powstrzymać śmiechu.

- Żyjesz?- spytał, zagryzając wargi. Naprawdę wiele go kosztowało, aby nie parsknąć śmiechem.

- Idioto, prawie mnie połamałeś!- krzyknęłam.

- Przecież nie bezpośrednio…- mruknął, wyciągając rękę. Chwyciłam jego dłoń i uniosłam nieco sylwetkę. Evgeny zwolnił ucisk i mnie puścił. Rymsnęłam na podłogę z takim hukiem, jakby spadła na beton tona cegieł.

- SIVOHELEZ DO JASNEJ CHOLERY!- wrzasnęłam, lecz zanim zdołałam się pozbierać, ten już z dzikim śmiechem uciekał po korytarzu. Dzieciak! Wstałam i czym prędzej poleciałam za nim.

- Zapłacisz mi za to!- krzyczałam za nim zdyszana. Łzy leciały mi ze śmiechu po policzkach, a chłopak nadal chichrał się jak opętany. Przebiegliśmy tak prawie przez cały hotel, potrącając pokojówki i prawie spadając kilkakrotnie ze schodów. W końcu Evgeny zapędził się w ślepy zaułek, czyli na koniec korytarza. Nie zdążyłam wyhamować i z impetem wpadłam na niego.

- Mam cię!- szepnęłam triumfalnie, próbując złapać oddech.

- I co teraz?- zapytał, spoglądając na mnie figlarnie. Zmrużyłam oczy.

- Teraz powinnam ci nogi z dupy powyrywać, ale że jesteś dobrem narodowym, to muszę wymyślić coś innego.- zasmuciłam się, a on zaśmiał mi się prosto do ucha. Po tym, jak na niego wpadłam, jakoś zapomnieliśmy się od siebie odsunąć.

- Więc teraz wybacz, ale dobro narodowe musi iść na trening. A dzięki tobie miałem naprawdę niezłą rozgrzewkę!- zauważył, po czym najzwyczajniej na świecie cmoknął mnie w czubek głowy, jakbyśmy byli starym dobrym małżeństwem. A ja już nic mu nie odpowiedziałam, tak bardzo byłam tym wszystkim zdziwiona. Nawet się nie obróciłam, zostałam tak z wzrokiem utkwionym w ścianę. Te kilka miesięcy w rosyjskiej ekipie naprawdę dały mi się nieźle we znaki… Westchnęłam ciężko i po najbliższych drzwiach osunęłam się na ziemię. Oparłam się o nie i zamknęłam oczy. Ogromnie się zmęczyłam! Miałam ochotę na bardzo długą drzemkę. Po chwili drzwi się otworzyły, a ja niczym kamień wleciałam do czyjegoś pokoju.

- Mila?- zdziwił się Michajłow. Otworzyłam oczy i zobaczyłam trzech rosyjskich atakujących pochylających się nad moją żałosną sylwetką. Musiałam naprawdę mocno uderzyć się w głowę.

- Maxim?- zapytałam słabo, czując, że bardzo ciążą mi powieki. Zestrachany chłopak przykucnął nade mną i chwycił mnie za ramię- byłbyś tak dobry i przetransportowałbyś mnie na jakieś łóżko? I skombinował lód. Myślę, że może się przydać.- wymamrotałam i ponownie zamknęłam oczy.

- Matko boska, Emila…- szepnął, po czym chwycił mnie i delikatnie ułożył na łóżku.- Zaraz wracam- usłyszałam, jak zatrzaskują się drzwi. Po chwili wrócił i podał mi woreczek z lodem. Podniosłam się na łokciach i półprzytomnym wzrokiem spojrzałam na niego. Przyłożył mi rękę do czoła ze strapioną miną.

- Nie mam gorączki głupku, po prostu uderzyłam się w głowę- jęknęłam, przykładając zimny okład do bolącego miejsca.

- Ale już wszystko dobrze?- zapytał, a ja się skrzywiłam.

- Powiedzmy.

- W sumie to dobrze, że jesteś. Chciałem z tobą porozmawiać.- zacisnęłam powieki i głośno wypuściłam powietrze z płuc.

- Jeśli to ma pogmatwać moją sytuację jeszcze bardziej, to wal śmiało. Już nic mnie nie wzruszy- mruknęłam, uśmiechając się krzywo. Maxim wziął głęboki oddech i spojrzał na mnie niepewnym wzrokiem.

- A jakbym ci powiedział, że cię kocham?

_______________________________________________________

Co ten Maxim?!

Cześć! :) Wynagradzam Wam tamten krótki rozdział tym, nieco dłuższym. Musiałam skończyć w tym momencie, po prostu musiałam! Co o tym myślicie? To znaczy o Emilii i Maximie albo Evgenym, albo Mattcie? Ja już wiem, bo przez ostatni tydzień (byłam chora) pisałam epilog. Jeszcze go nie skończyłam, chcę, żeby było wyjątkowo i pięknie, chociaż nie do końca przewidywalnie- mam nadzieję, że jeśli dotrwamy do końca to będziecie nieco zaskoczone. 

Mam też nadzieję, że pod dzisiejszym postem się bardzo rozgadacie i powstanie rozgorzała dyskusja, że "jak to Maxim z Emilą? Ale ona miała być z Evgenym!" Ci, którzy znają mnie z poprzedniego opowiadania wiedzą, że nie warto się przyzwyczajać do żadnego bohatera. Ale bardzo podoba mi się to, że stworzyłam Team Sivozhelez. Ostatnio dowiedziałam się, że on ma żonę. I córkę. I jakoś tak smutno mi się zrobiło, bo zidentyfikowałam się z tym samotnym Evgenym z opowiadania. I gdy oglądałam mecz Jastrzębski Węgiel- Zenit Kazań, to mój wzrok co chwila wędrował na drugą stronę siatki i aż wzdychałam do niego jak kompletna wariatka. Jednak absolutnie nie przeszkadzały mi błędy, które popełniał, a jego skuteczne ataki doprowadzały mnie do białej gorączki. A gdy Jastrzębie wygrało, to zaczęłam piszczeć i skakać po domu, aż brat chciał pogotowie wzywać.

Jak zwykle liczę na Wasze szczere opinie i widzimy się za jakiś czas.

Całusy! :*

P.S. Jeśli chcecie być informowani, to podajcie mi adres swojego bloga, numer gg lub polubcie stronę na fb :)