Dziewięć

Matt… Co mogę o nim powiedzieć? Popularne nazwisko, banalna uroda typowego amerykańskiego „chłopaka z sąsiedztwa”- szeroki uśmiech prosto z reklamy, ciało wyrzeźbione w taki sposób, jakby dorabiał sobie poprzez chodzenie na sesje zdjęciowe do magazynów kulturystycznych, szarmancki jak romantyk z filmu, ale z pewną dozą nieśmiałości. Banał, banał, banał! Ale mimo tej monotonii to... Nieco mnie zafascynował. Bo przez tę nudę przebijała się jakaś charyzma- zdecydowane ruchy, pewny chód i pozorna świadomość, że zawsze jest się na właściwym miejscu. Szczególnie teraz, na boisku, z prawej strony pod siatką. Wyróżnia się na tle innych zawodników ze swojej drużyny, nie tylko wyglądem, ale i grą. Jest znakomity, kończy prawie każdy atak, w ogóle nie bojąc się rosyjskiego bloku, od którego jego koledzy odbijają się jak od ściany. Jest rozluźniony, jako jedyny żartuje z przeciwnikami. Najwyraźniej czuje,  że mu się przyglądam i gwałtownie odwraca głowę. Uśmiecha się szeroko, a ja speszona spuszczam wzrok, nie będąc w stanie wytrzymać jego spojrzenia. Co się dzieje? Przecież w bezmyślnym patrzeniu na obcych ludzi to ja nie miałam sobie równych! Na wszelki wypadek do końca treningu udawałam, że jestem zajęta statystykami i ani razu nie poniosłam wzroku.

- Jak podobał ci się trening?- zapytał, gdy wyszłam z hali. Zostałam tam pół godziny dłużej, bo pomagałam statystykom uporządkować różne dokumenty- kiedyś byłam całkiem niezła z matmy.

- Mam takie na co dzień- odparłam z nieco wymuszonym uśmiechem. Chłopak ogromnie mnie onieśmielał, więc zgrywałam obojętną.

- Ale nie Amerykanów- zauważył.

- No tak, szczególnie ten przyjmujący, Lotman jest niezły- mruknęłam z udawanym zainteresowaniem, a Matta chyba po raz pierwszy w życiu przytkało.

- Paul ma żonę- wydukał w końcu, podczas gdy ja starałam się powstrzymać drgające co i rusz kąciki ust.

- Clark też jest… Godny uwagi- dodałam, a Matt spojrzał na mnie zdziwionym wzrokiem.- Oboje są w Polsce, prawda? Może na czas trwania sezonu przeniosę się do Bydgoszczy albo Rzeszowa…- zastanawiałam się na głos, a Amerykanin nieco zbladł. Chyba nie mógł pojąć tego, że mając przed sobą kogoś takiego jak on, rozglądam się za innymi.

- Nie chciałabyś zostać w Rosji?- spytał kurtuazyjnie, na co ja skrzywiłam się i pokręciłam głową.

- Za zimno- odparłam, a Matthew pokiwał głową.

- Słyszałem, że w Kazaniu nie mają fizjoterapeuty- uśmiechnęłam się nieznacznie. Skąd on to niby wiedział?

- Doszły mnie słuchy, że już mają- bąknęłam obojętnie, wzrokiem śledząc Maxwella Holta, który właśnie znikał w korytarzu. Wczoraj prezes Zenitu do mnie oddzwonił- Miałam tę posadę!

- A skąd ty masz takie wiarygodne informacje?- zakpił, a ja wyzywająco spojrzałam mu w oczy- cała ta pierwsza nieśmiałość gdzieś uleciała.

- Tak się składa, że od przyszłego sezonu to ja przejmę obowiązki Kuzniecova.- zdezorientowana patrzyłam, jak z bezgranicznie zdziwionej, twarz Amerykanina przemienia się w rozradowaną.

- Będziemy razem pracować?!- wykrzyknął, a ja zmarszczyłam brwi.

- Tylko mi nie mów, że grasz w Zenicie…- jęknęłam, czując, że tak szybko nie przejdzie mi ta fascynacja Panem Idealnym.

- Wierzysz w coś takiego jak przeznaczenie?- zapytał szarmancko, a ja spojrzałam na niego, jakby był co najmniej karaluchem. Ile razy już słyszałam tę gadkę?

- Takie teksty to sobie puszczaj w amerykańskim pubie albo na rosyjskiej dyskotece.- mruknęłam i odwróciłam się na pięcie.

- Czekaj!- Matt krzyknął za mną, a ja zaśmiałam się, kręcąc przecząco głową i popędziłam na górę. Wparowałam do swojego pokoju i osunęłam się po drzwiach na podłogę. „Ale mu powiedziałaś!”, wychwalał rozum, a serce wzdychało z niezadowolenia. Dotknęłam rozpalonych policzków. Jezu, byłam naprawdę rozgorączkowana.

- Mila…- odezwał się męski głos, a ja poderwałam się z miejsca z wrzaskiem.

- Maxim, do jasnej cholery!- krzyknęłam roztrzęsiona, łapiąc się za serce. To już chyba piąty raz, gdy atakujący pojawia się znikąd w moim pokoju. Albo wyskakuje zza drzwi, albo z szafy, albo spod łóżka…

- Przepraszam, myślałem, że jesteś w środku…- bąknął, a ja sapnęłam ze złości. Mój najważniejszy organ wciąż obijał się o obolałe żebra.

- I dlatego, że mnie nie było zamierzałeś się zaczaić i wystraszyć mnie na śmierć?!- wciąż krzyczałam, chyba bardziej w wyniku szoku, niż realnej złości.

- Przepraszam…- skrzywił się ze smutkiem. Westchnęłam głęboko i usiadłam obok niego na łóżku.

- Dobra. Po co przyszedłeś?- zapytałam, a na jego twarzy pojawił się nikły uśmiech. Był dla mnie jak brat, nie mogłam się na niego gniewać.

- Umiesz to zawiązać?- jęknął, pokazując palcem na żałośnie dyndający w jego ręku krawat. Był już w czarnym garniturze i jasnoniebieskiej koszuli. No tak, zupełnie zapomniałam, że dzisiaj jest krótka gala z okazji otwarcia Ligi Światowej. Cholerni Amerykanie, wszystko musieli robić z rozmachem. Ale na całe szczęście, ja nie musiałam na niej być- po wyciąganiu zapałek padło na Saszę i Nikolaja- asystenta trenera, oraz oczywiście na Woronkowa, który nie miał w tej spawie nic do gadania- i tak musiał być obecny na uroczystości.

- Maxim, pokażę ci to tylko raz. A jak przyjdziesz do mnie jeszcze kiedyś z tym głupim krawatem, to skopię ci tyłek i wywalę za drzwi. Zrozumiano?

- Tak jest, kapitanie!- zasalutował, a ja przewróciłam oczami. Delikatnym ruchem obwiązałam materiał na szyi- Michajłow nieznacznie zadrżał i po chwili chrząknął, aby swe zachowanie zamaskować. Zignorowałam to.

- Najpierw przekładasz szerszą część na węższą, a potem zawijasz do siebie dołem. Potem przekładasz pod brodą tę szerszą część.- tłumaczyłam, zafrasowana czynnością.- Następnie układasz wszystko w trójkątny supeł, przy szyi. Nie wierć się!- zganiłam go, na co atakujący zaśmiał się gardłowo i zastygł niczym figura woskowa.- Tę szerszą część przeciągasz pod brodą tak, żeby okręciła się dookoła supła. Potem okręcasz, tak żeby powstała pętla, a przez tę pętle przeciągasz szerszą część i mocno ciągniesz. Voilà!- uniosłam wzrok, zadowolona z efektu. Maxim wpatrywał się we mnie nieodgadnionym wzrokiem, zajęta wiązaniem nawet nie zauważyłam, że mi się przypatruje.

- Co?- zaśmiałam się, ściskając mocniej krawat.

- Nic. Masz ładne oczy.- odparł, a ja momentalnie zamarłam. Maxim nie prawi komplementów. Maxim jest Rosjaninem, który nie mówi miłych rzeczy tak po prostu. Maxim nie patrzy ludziom w oczy, a kobietom to już w ogóle. A teraz, gdy łamał te wszystkie swoje dotychczasowe zasady, nasze usta  wyjątkowo dzieliła ta niebezpieczna odległości kilkudziesięciu centymetrów. Zamrugałam, a jego twarz wydała mi się nagle nieco bliższa.

- Maxim, ty chyba nie…- zaczęłam, lecz przerwał mi dźwięk otwieranych z impetem drzwi. Odskoczyliśmy od siebie jak oparzeni. Kiedy wreszcie ci pieprzeni ruscy nauczą się pukać?!

- Przeszkodziłemchybaprzepraszamnajmocniej…- wymamrotał niewyraźnie Żylin i już chciał zamykać za sobą drzwi.

- Czekaj!- krzyknęłam za nim, a ciemnowłosa głowa zatrzymała się w pół ruchu.- Wiązałam Maximowi krawat- poinformowałam, próbując nie patrzeć na atakującego.

- To super! Mnie też zawiążesz?- zapytał, radośnie machając skrawkiem materiału. Westchnęłam znużona.

- Jasne, dawaj no to ustrojstwo.- mruknęłam, a gdy odprawiłam Ilię z zawiązanym krawatem, atakujący sztywno podniósł się z łóżka.

- Dzięki za pomoc- bąknął i potykając się o dywan wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi. Złapałam się za głowę i skołowana opadłam na poduszki. Na korytarzu przez kilkanaście sekund było słychać głośne Maximowe przekleństwa.

_____________________________________________________________

Wydało się. NIGDY W ŻYCIU NIE WIĄZAŁAM NIKOMU KRAWATU.

Ja wiem, że Maxim naprawdę to ma kobietę i chyba nawet planuje się z nią ożenić. Ale to moje opowiadanie i mam zamiar z nim zrobić co będzie mi się podobało! :) Dzięki Waszym ostatnim komentarzom (szczególnie Marianne!) o tym, że dzięki mnie polubiłyście reprezentację Rosję to aż łezka mi się zakręciła w oku. Naprawdę tak jest? To znaczy, lubicie tę drużynę tak odrobinkę bardziej niż wcześniej? :D

I z tego wzruszenia napisałam dwa rozdziały, które są tak przełomowe, że większego przełomu już chyba Wam nie zrobię. Mamy spokój do 21 części, mam nadzieję, że naskrobię coś jeszcze i skończę to opowiadanie i zdołam je całe umieścić na blogu.

Co do spraw informacyjnych:

1. Bardzo zaniedbałam stronę z napisem "Rozdziały", a któraś z Was mi o tym przypomniała. Dzisiaj postaram się wszystko nadrobić tak, aby łatwiej się Wam czytało :)

2. Przepraszam, że nie poinformowałam wszystkich! Najlepiej by było, jakbyście napisali mi na gg (13775260) kogo mam informować albo polubili stronę na FB . Na blogach też się postaram, ale naprawdę nie mam zapisanych Was wszystkich ze względów czystego gapiostwa :D

Miło mi, że było Was pod ostatnim rozdziałem tak dużo. To aż motywuje do dalszego działania i nie wywalenia tych wszystkich moich zapisków do wirtualnego pieca.

Jak zawsze czekam na szczere opinie i do napisania wkrótce! :)
P.S. Obiecuję, że następny będzie dłuższy i bardzo ważny i trochę się podzieje. Słowo harcerza! :)