Dwanaście

Czas  leciał tak szybko, że nawet nie zorientowałam się, gdy nastał już wrzesień. Tym razem wyruszaliśmy z zimnej Rosji do kraju bardzo bliskiego mojemu sercu- do Polski, tam bowiem odbywały się Mistrzostwa Świata. Rosjanie przywiązywali bardzo dużą wagę do tej imprezy, bo zwycięstwo w tak dużym turnieju mogłoby jeszcze wzmocnić hegemonię rosyjskiej siatkówki w Europie i na świecie. Miałam cichutką nadzieję, że w finale spotkają się moje dwie ulubione ekipy, czyli Sborna i Polska. Włochy mogłyby być trzecie- to przecież też część mojej ojczyzny.

Podopieczni Woronkowa przez fazę grupową przeszli jak burza, niczym wielki walec przejechali w ćwierćfinale Serbów, a w półfinale w czterosetowym, aczkolwiek bardzo zaciętym pojedynku, pokonali nieobliczalnych Bułgarów. Z zaciśniętymi kciukami przyglądałam się też poczynaniom Polaków, którzy wyszli z grupy na drugim miejscu. W ćwierćfinale sensacyjnie pokonali Brazylijczyków 3:1, a w półfinale mieli spotkać się z Włochami. Pojedynek był niesamowicie zacięty, lecz niestety to reprezentanci Italii wyszła z niego zwycięsko, a Polakom pozostawało jedynie bić się o brązowy medal z ukochanymi i jakże dobrze znanymi Bułgarami. Mecz o trzecie miejsce rozpoczął się w katowickim Spodku o godzinie szesnastej. Trener Woronkow uznał, że mogę na niego pójść, w końcu o to tu chodzi, aby kibicować „swoim”, jak to określił. 

Atmosfera na hali była tak napięta, że aż elektryzowały się włosy. Wszyscy z niecierpliwością oczekiwali wielkiego widowiska, lecz się go nie doczekali. Polacy weszli na boisko zupełnie bezradni, nie byli w żaden sposób przeciwstawić się Bułgarom, którzy miażdżyli przeciwnika kombinacyjną grą- bawili się z polską reprezentacją. Dwa sety minęły jak z bicza strzelił, Spodek chyba po raz pierwszy w historii ucichł. W trzecim secie coś drgnęło, po wielu krzykach Antigi i pobudzania się nawzajem przez zawodników, udało się na przewagi wyszarpać trzeciego seta. Czwarty poszedł zdecydowanie łatwiej- Polacy odrzucili rywali od siatki swoją zagrywką, skutecznie zatrzymywali ich ataki i sami skutecznie kończyli z kontry. Wygraliśmy 25 do 19. Mamy tie-break! Orzełki świetnie weszły w piątego seta, na zmianę stron polska ekipa prowadziła osiem do czterech. Przy stanie dziesięć do pięciu Sokołow poszedł na zagrywkę, wziął piłkę w dłonie i… I natrzaskał siedem punktów z rzędu. Stefan Antiga wykorzystał już dwa czasy, a Bułgar nadal strzelał i strzelał, jak z armaty. W końcu przy wyniku 13:10 trafił w siatkę. Polacy nadgonili dwa punkty, lecz to i tak było za mało. 14:13 i piłka meczowa dla gości. Aleksjew posyła ostrego flota na Michała Winiarskiego, lecz ten przyjmuje perfekcyjnie. Fabian Drzyzga gra przesuniętą krótką z Piotrkiem Nowakowskim. Cała hala wstrzymuje oddech, a Piter wbija gwoździa w trzeci metr boiska. Gramy na przewagi! Grzesiek Bociek zmierza na zagrywkę, lecz nie ryzykuje. Bratojew rozgrywa na lewe skrzydło, a tam na piłkę czeka Tsvetan Sokołov, który nie pomylił się w tym meczu chyba ani razu. Aż do teraz! Nowakowski z Drzyzgą założyli mu taką czapę, że piłka spadła szybciej, niż on sam wylądował. Punkt na wagę brązowego medalu dla Polski. Zdenerwowana zaciskam dłonie w pięści i patrzę na Grześka, który zamyka oczy i przykłada nos do piłki. Pokazał się w tym turnieju wybitnie, był ostoją zespołu, nawet manewry o sprowadzeniu Mariusza Wlazłego nie bardzo się przydały- Bociek był liderem drużyny, warunkami fizycznymi dościgającym spokojnie stojącego po drugiej stronie siatki Sokołowa. Dostał ogromną szansę, a teraz może zakończyć wszystko jednym uderzeniem. Dajesz Grzesiek, przecież wszyscy wiemy, że potrafisz!

Chłopak wyrzuca piłkę i posyła ją z zawrotną prędkością na drugą stronę siatki, lecz migocząca kula skręca w ostatnim momencie w prawo, do bocznej linii. Zaskoczony Sałparow wykonuje jeszcze rzut rozpaczy w jej kierunku, ale po zetknięciu z jego rękoma piłka odlatuje daleko w trybuny. To koniec, cała hala wpatruje się w boisko oniemiała, a zawodnicy stoją niczym posągi. Nagle w pomieszczeniu rozlega się ogromny ryk. Wygraliśmy! Mamy brązowy medal Mistrzostw Świata! Cała drużyna z wrzaskiem rzuca się na Boćka, a on chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, co zrobił. Polacy skaczą i krzyczą, niektórzy zawodnicy i kibice nawet płaczą, jakby wygrali co najmniej złoto. Z tak niepewnym zespołem, z debiutującym trenerem, z roszadami w składzie, z beznadziejnym poprzednim sezonem. Mają medal Mistrzostw Świata! Cały Spodek skanduje podziękowania, mam wrażenie, że hala za chwilę eksploduje. Ocieram kilka łez radości, które niewiadomo kiedy zaczęły spływać po moich rozgrzanych policzkach. Trzeba się teraz przygotować do wielkiego finału.

Oglądanie tak ważnego meczu z perspektywy sztabu szkoleniowego jest dość… Dziwne. Widzę tysiące par oczu wpatrzonych w płytę boiska, widzę z bliska każdy gest zawodnika, słyszę każdą uwagę trenera. To co dzieje się w Spodku jest niesamowite, cała hala jest magiczna. Większość kibicuje Rosjanom, bo to przecież Włosi wyeliminowali polską drużynę z wielkiego finału. Mecz jest bardzo wyrównany i… Piękny, to chyba najlepsze określenie. Widać nerwy na twarzach zawodników obu drużyn, widzę nawet trzęsące się nogi Werbowa, gdy przygotowuje się do odbioru zagrywki. Pierwszego seta wygrali Rosjanie, drugiego Włosi, trzeciego znowu ekipa ze wschodu. To może być koniec, przecież są w stanie postawić kropkę nad „i” właśnie teraz. Dmitrij zagrywa asa za asem, nawet Rossini nie jest w stanie dobrze przyjąć takich bomb. Rosjanie nie mogą jednak zablokować rywala, Luca Vettori gra chyba mecz życia, bo wchodzi mu każda piłka, nawet przy potrójnym bloku. Mimo tego, że Sborna nie może zatrzymać włoskiej armaty, to i tak wychodzi na dwupunktowe prowadzenie. Jeszcze trzy punkty i złoto jest nasze! Włosi jednak walczą jak lwy, przecież wiem, jacy są- żądni zwycięstwa, nacja, która nigdy się nie poddaje. Mimo włoskiego pochodzenia uparcie kibicowałam swoim kolegom z drużyny- spędziłam z nimi tyle czasu, wiedziałam, że nikt inny nie zasługiwał na złoty medal tak bardzo, jak oni. A jednak, to nie koniec dramatów na dziś. Luca szaleje w polu zagrywki, te bardzo ważne dwa punkciki zostały nadrobione. Woronkow bierze czas, a ja podchodzę do chłopaków i razem z nimi słucham rad trenera. Patrzę na Sivozheleza, który jest aż siny na twarzy- nigdy nie widziałam go tak zestresowanego!

- Wiewióreczko, dacie radę!- szepnęłam mu do ucha, a on mimo głośnego ryku na hali moje słowa usłyszał.

- Wiem, Kocie, przecież nie ma innej opcji- uśmiechnął się.

- Długo myślałeś nad tym kotem?- zapytałam, próbując przekrzyczeć licznie zgromadzonych kibiców.

- Kiedy spojrzałem ci ostatnio w oczy, to wydało mi się to oczywiste- odparł, a ja ścisnęłam jego dłoń.- Co robisz?- zdziwił się.

- Pozytywna energia- wyjaśniłam. Dźwięk sygnalizujący koniec czasu rozbrzmiał w uszach. Evgeny odwzajemnił uścisk i delikatnie puścił moją rękę.

Mówiąc o przekazywaniu „pozytywnej energii” nie liczyłam na to, że coś wskóram, lecz Luca psuje zagrywkę. Grankin też się nie popisuje, a ja mam ochotę go udusić za taki prosty błąd w tak ważnym momencie. Po chwili Maxim atakuje w aut, a ja aż łapię się za głowę. Piłka setowa dla Włochów! Zajcew posyła taką bombę z zagrywki, że Werbow nie jest w stanie utrzymać piłki w boisku. Zrezygnowana patrzę, jak szanse na złoty medal się zmniejszają wraz z jej lotem. Po chwili zdziwiona mrużę oczy, bo Sivozhelez pędzi jak głupi w tamtą stronę. Nie da rady, przecież piłka leci za bandy! Evgeny pada na ziemię i w ostatniej chwili ratuje piłkę niemożliwą do wybronienia i na dodatek jakimś cudem dociąga ją do antenki. A Maxim po prostu wyłącza myślenie- uderza z pełną parą i kończy akcję. Włosi oniemiali patrzą w stronę ławeczek, gdzie nadal leży rosyjski przyjmujący. Podbiegam w tamtą stronę, lecz niepotrzebnie. Rudobrody z trudem wyczołguje się spod stolików i truchtem wraca na boisko. Travica spogląda na niego z nieskrywanym podziwem i z uznaniem kiwa głową. Ta obrona była naprawdę niesamowita, i co najważniejsze- dała Rosjanom szansę na zakończenie meczu w czterech setach. Evgeny zaserwował, a Zajcew przyjął bez mrugnięcia okiem. Travica rozegrał dość czytelnie, bo na środek do Beretty, lecz Dmitrij skoczył za wcześnie. Mamy wyblok, Werbow dogrywa piłkę, Grankin rozgrywa na pipe’a do Sivozhelza, a ten atakuje z takim impetem, że prawie przechodzi na drugą stronę boiska. Piłka na wagę Mistrzostwa Świata dla Rosjan. Evgeny znów zmierza na zagrywkę. O nie, nie chcę na to patrzeć. Włoscy przyjmujący stoją bardzo wycofani, są gotowi na każdą bombę. Chłopak bierze głęboki oddech, a przez jego twarz przemyka cień chytrego uśmiechu. Co on kombinuje? Podrzuca piłkę, wyskakuje i uderza ją, a ta wpada prosto w środek boiska- Włosi, którzy stoją prawie na dziewiątym metrze nie są w stanie do niej dobiec. Nie wierzę. To już koniec turnieju. Rosja została mistrzem świata.

Reprezentacja wpada w dziki szał, zawodnicy rzucają się na siebie jak opętani, a sztab szkoleniowy, (w tym ja) skacze z nimi, jakby był niedorozwinięty. Jestem taka szczęśliwa! Bo to przecież nasza wspólna praca. Woronkow mimo licznych protestów zostaje uniesiony w górę i podrzucany, czemu towarzyszą głośne okrzyki. Ktoś obejmuje mnie w pasie i odwraca w swoją stronę.

- Wygraliśmy!- wykrzyknął Sivozhelez, uniósł mnie do góry i zakręcił.- To wszystko dzięki tobie! To przez tę pozytywną energię!- Darł się, a mnie zaczynało kręcić się w głowie z nadmiaru emocji.

- Postaw mnie na ziemi!- poprosiłam, a on z ociąganiem spełnił prośbę.- Co to było za cholerne "Evgeny Sivozhelez Show"?- krzyknęłam ze śmiechem, na co chłopak przewrócił wesoło oczami. Truchtał nerwowo w miejscu, najwidoczniej nie mogąc trzymać szczęścia w ryzach. Odsunęłam się nieco i położyłam mu dłonie na ramionach.- Mój przyjaciel jest Mistrzem Świata- wyszeptałam, z uśmiechem kręcąc głową, po czym zupełnie jak nie ja, dałam upust emocjom i z radosnym piskiem rzuciłam mu się na szyję. On znowu objął mnie w pasie i uniósł nieco do góry-musieliśmy wyglądać komicznie-on, ściskający mnie niczym misia z dzieciństwa i ja, z nogami dyndającymi wysoko nad ziemią.

- Podnosimy panią doktor!- wrzasnął Werbow, a ja niewiadomo kiedy znalazłam się w uścisku dwunastu rosyjskich siatkarzy, którzy chyba chcieli mnie podrzucić aż pod sam sufit Spodka.

Wolałabym zapomnieć, co działo się w szatni, przed dekoracją. Szampan lał się niczym rzeka, zawodnicy śpiewali, tańczyli, rozbierali się na samym środku pomieszczenia, zamiast wejść pod prysznic, to idioci oblewali się alkoholem. Ale nie ma się co dziwić- bo nie codziennie zdobywa się Mistrzostwo Świata.

Przecież mi się też coś od życia należy, prawda? Oczywiście, że prawda! Szkoda tylko, że nie miałam możliwości wypić szampana jak cywilizowana osoba, bo nigdzie nie mogłam znaleźć plastikowych kubeczków. W końcu namierzyłam je wzrokiem i skupiona zmierzałam w tamtą stronę. Niestety coś, a raczej czyjeś umięśnione ramiona nieco zmieniły moją trasę.

- Dziękuję- Evgeny ujął moją twarz w dłonie i złożył soczysty pocałunek na środku czoła.

- Fuj, za co?- zaśmiałam się, próbując zrobić unik przed kolejną taką niespodzianką

- Gdyby nie ty, to nie wygralibyśmy tego meczu- oznajmił poważnie, a ja pokręciłam głową.

- Po prostu napędziłam cię do działania- resztę zrobiłeś sam.

- I właśnie to było najważniejsze. Gdyby nie twoja pozytywna energia, to w życiu nie wybroniłbym tej piłki, nawet bym do niej nie biegł… Ale nagle poczułem siłę w nogach i… Udało się!- gdy to mówił, w kącikach jego oczu zalśniły łzy. Uśmiechnęłam się rozczulona.

- Bądź twardy, Wiewiórki nie płaczą!- przypomniałam, znowu zatapiając się w jego uścisku.

- A Koty nie są miłe, czyli łamiemy dzisiaj wszystkie zasady- wtulił nos w moje włosy, a jego broda przyjemnie łaskotała mnie po czole.

- Zbiorowe przytulanie fizjoterapeutów?!- zachwycił się Werbow, lecąc do nas jak strzała. Ktoś jednak złapał go za koszulkę i pociągnął do tyłu.

- Przecież tutaj stoję!- oznajmił Sasza piskliwym głosikiem, rozpościerając ramiona. No i miał to, czego chciał- wspólne przytulanie razem z jedenastoma facetami, bo Evgeny, trener Woronkow i ja jakoś nie mieliśmy ochoty się do tej akcji przyłączyć.

___________________________________________________

Ważny rozdział, a przynajmniej wstęp do ważnych wydarzeń. Podobały Wam się sceny meczów? Długo nad nimi pracowałam, chciałam oddać całą atmosferę, dynamikę i nerwowość tych sytuacji- sami oceńcie, czy wyszło :)

Coraz Was mniej, nic się nie odzywacie, sama już nie wiem czy ja piszę dla kogoś czy tylko dla siebie. Albo coraz Was mniej dlatego, że ja piszę coraz gorzej. Matko, mam nadzieję że nie dlatego. Odzywajcie się czasem w komentarzach, bo naprawdę wiele dla mnie znaczy :)

A i mejle mile widziane! oliver.mcblaier@gmail.com

egzaminy-brak czasu- stres- bieganie- czekolada- mecz finałowy- ból głowy- więcej stresu- nienawiść do historii i przedmiotów ścisłych-święta- wolne- zamiast robić te głupie testy to piszę nowy rozdział na bloga- a potem się będę dziwiła, że źle poszło- matko matko jak ja chciałabym być mądra.

No, i wydało się, jestem w trzeciej gimnazjum. Ojej, za 16 dni mam 16 urodziny. Czas szybko leci. Chcielibyście już dorosnąć? Ja Wam szczerze powiem, że nie. Dzieciństwo to chyba najlepszy okres w życiu. Czas, który mi się właśnie uporczywie i coraz bardziej wymyka.

Bądźcie jak ci uprzejmi kosmici, co zostawiają ślady w zbożu- skrobnijcie coś :)

Koniec autoreklamy, dziękuję, dobranoc, trzymam kciuki ściśnięte za Skrę. Ale będzie dzisiaj trudno wygrać, w Rzeszowie chyba najtrudniej wygrać komukolwiek :c Za kim jesteście? :)

Całusy :*