Cztery

Kiedy krzyknę „trzy”, wybiegacie.- poinstruowałam purpurowych już ze wstydu chłopaków. Naprawdę ładnie było im w różowym! Jak to dobrze, że jakimś cudem udało mi się przekonać trenera Woronkowa o pożyczkę tiulowych spódnic od jego córki… Ledwo się w nie zmieścili, ale Andriej chyba nie będzie żałował. Wbiegłam w podskokach na stołówkę i stanęłam na krześle.

- Panie i panowie, proszę o uwagę!- wykrzyknęłam, a wszystkie obecne w pomieszczeniu głowy zwróciły się w moją stronę. Mrugnęłam do Saszy, a ten wyciągnął kamerę z kieszeni i włączył opcję nagrywania.- Przed wami specjalna aranżacja kultowej sztuki baletowej z muzyką Piotra Czajkowskiego. Z wielką przyjemnością pragnę zaprezentować wam Jezioro Łabędzie w wykonaniu Reprezentacji Rosji!- wykrzyknęłam, a na sali rozległy śmiechy i brawa.- Raz, dwa, trzy!- wrzasnęłam w stronę wejścia i włączyłam muzykę. Zza drzwi wysypała się cała drużyna odziana tylko w bokserki, skarpetki i różowe tiulowe spódniczki. Drobnymi kroczkami rozpierzchli się po stołówce, trójkami trzymając się za ręce. Cała sala kwiczała ze śmiechu, a Woronkow niemalże schował się pod stół. Synchronizacja była niesamowita, a Dmitrij wraz z Maximem wiedli prym w całej zabawie. Michajłow wpadł Muserskiemu w ramiona, a dookoła nich tańczyli pozostali siatkarze. Werbow podskoczył i schwycił w zęby sztuczną różę z dzbanka, a Apalikow uniósł ręce do góry i imitował lot łabędzia. Łzy leciały mi ciurkiem po policzkach, a to wcale nie był koniec pokazu. Grankin dreptał po podłodze niczym rasowa baletnica, tylko Sivozhelez jako jedyny z nietęgą miną udawał mima. Po chwili pokazu indywidualnego zespół dobrał się w pary i zaprezentował widzom interpretację jazzową. Dmitrij był żoną, Maxim mężem, Werbow kochankiem, a reszta tancerzy robiła za tło. Cała sala pokładała się na swoich miejscach, niektórzy ocierali łzy, inni łapali się za brzuchy i próbowali złapać oddech. W końcu wszyscy ponownie schwycili się za ręce i pięknie ukłonili. Gromkie brawa trwały chyba przez kilka minut. Odprowadzani salwami śmiechu gracze z gracją wybiegli z pomieszczenia, rozsyłając całusy. To był najlepszy zakład, jaki w życiu wygrałam!

- Co powiecie na mały pokerowy rewanż?- zapytałam, gdy czerwoni ze wstydu wchodzili na piętro. Werbow spojrzał na mnie groźnym wzrokiem, jakby był gotów rozszarpać swoją różową kieckę i jej strzępkami mnie udusić.

- Nie to nie!- wyszczerzyłam się, w duchu powstrzymując się od wybuchnięcia śmiechem. Odwróciłam się na pięcie i niemalże znów zderzyłam się z Sivozhelzem. Dobry humor momentalnie mnie opuścił.

- Masz jakieś problemy z utrzymaniem równowagi, czy po prostu ci się podobam?- zakpił, a ja wzięłam głęboki oddech. Nie dam się znów wyprowadzić z równowagi.

- Wiesz, do twarzy ci w tej spódniczce. Powinieneś się tak częściej stroić. A może w tajemnicy już to robisz?- odparowałam, a on wytrzeszczył oczy- po części ze zdziwienia, po części ze złości- A poza tym, odpowiadając na twoje durne pytanie, to nie podobają mi się faceci z brodą- dodałam, chociaż było to paskudne kłamstwo- kiedyś nawet mój starszy brat śmiał się z tych dziwacznych upodobań nastoletniej dziewczyny.

- To się świetnie składa, bo mnie nie podobają się pyskate brunetki- prychnął, na co ja obojętnie wzruszyłam ramionami i udałam się w stronę swojego pokoju, zostawiając go na schodach. Ten palant wprost niewyobrażalnie działał mi na nerwy!

 Pozostały nam trzy tygodnie do rozpoczęcia Ligi Światowej. Zawodników czekały jeszcze dwa kontrolne sparing z Iranem, u nich oraz na swoim terenie. Miałam ręce pełne roboty, bo Sasza wybłagał od Woronkowa tygodniowy urlop na spędzenie odrobiny czasu ze swoją nowonarodzoną córeczką. Zostałam więc kompletnie sama ze zgrają wielkich i niestabilnie emocjonalnych Rosjan. Z dnia na dzień coraz bardziej się do mnie przekonywali. Apalikov i Grankin już zupełnie zaakceptowali moją rolę w klubie, Pawłow był odrobinę zdystansowany, ale szanował moją pracę i zawsze pozdrawiał z dyplomatycznym uśmiechem.  To właśnie przed Nikołajem otworzyłam drzwi, gdy natarczywie pukał, aby dostać się do mojego pokoju.

- Masujesz?- zapytał, błądząc wzrokiem po wnętrzu pomieszczenia. Zdziwiona zerknęłam na zegarek wiszący na ścianie.

- Właściwie to już skończyłam na dzisiaj- odparłam, ale widząc jego zawiedziony wzrok postanowiłam kontynuować- ale znajdę dla ciebie piętnaście minut- dodałam, widząc jak wzdycha z ulgą. Zeszliśmy do gabinetu. Pawłow szedł z ociąganiem, jakby wcale nie zależało mu na tym masażu. Więc po co odrywał mnie od arcyciekawej książki?!

- Zawsze przychodziłem z tym do Saszy, ale dzisiaj go nie ma…- zaczął, a ja zmarszczyłam brwi. Aleksandr był wówczas jedynym fizjoterapeutą, bo przez prawie miesiąc kadra miała wakat na tym stanowisku, więc atakujący raczej nie miał wyjścia.

- A ty jesteś kobietą…- kontynuował, a ja kompletnie nie wiedziałam o co mu u diabła może chodzić.

- Tak…- zaczęłam ostrożnie, badając teren.- No jestem. A co?

-No bo kobieta rozumie zachowania innych kobiet, prawda?- zapytał, a ja wypuściłam powietrze z płuc.

- Tak, raczej tak.

- I jeśli jedna kobieta się obraża, to ta druga jest w stanie wytłumaczyć, o co tej pierwszej chodzi?- drążył, a ja zamrugałam skołowana.

- Więc… pokłóciłeś się ze swoją dziewczyną?- zgadłam, a jemu nagle zaświeciły się oczy.

- Tak! Wiedziałem, że mnie zrozumiesz! Wy, kobiety, macie chyba jakiś trybik w głowie…- zastanowił się, a potem nagle zerwał się z miejsca. Wspomniałam, że nawet nie zaczęłam go jeszcze masować?

- A co się dokładnie stało?- zaciekawiłam się. Nikołaj znowu przysiadł, nieco uspokojony tonem mojego głosu.

- Dzwoniłem do niej dzisiaj rano, a ona po kilkunastu sekundach rozmowy powiedziała, że jestem dupkiem i egoistą. Teraz nie odbiera telefonów…- Wzniósł oczy do nieba, jakby tam chciał szukać pomocy. Zamyśliłam się kilka sekund.

- A ile się spotykacie?- zapytałam, po chwili patrząc, jak Pawłow głęboko się zastanawia.

- Nie wiem, jakieś… Trzy miesiące?

- A pamiętasz waszą pierwszą randkę?

- Tak, byliśmy w restauracji. Jakoś w połowie miesiąca, tak jak teraz.

- Więc może przegapiłeś rocznicę?- strzeliłam, a mężczyzna podrapał się po głowie.

- A co jest takiego ważnego w trzecim miesiącu bycia razem?- zdziwił się, a ja przygryzłam policzki od środka.

- Rozpiszę ci to na kartce- zaproponowałam, na co ochoczo przystał. Czasem nawet ja, wychowana praktycznie przez tatę i starszego brata, nie rozumiałam tych kobiecych gierek. Dla mnie wszystko musiało być prosto, bez zbędnych ceregieli. Po co utrudniać sobie życie?

Dwadzieścia pięć minut zajęło mi wytłumaczenie Nikołajowi, dlaczego ta „trzymiesięcznica” jest taka ważna. Po skończonym wykładzie z zadumą pokiwał głową.

- Kobiety to doprawdy skomplikowany mechanizm- westchnął, podziękował mi ładnie i zniknął za drzwiami, idąc zapewne do swojego pokoju, z zamiarem przeproszenia ukochanej. Kątem oka zerknęłam na zabazgraną kartkę papieru. Gdyby tego durnego Sivozheleza dałoby się rozpracować takim prostym schematem…

_________________________________________

Cześć! :) Trochę miałam poślizg, bo ten 17 komentarz już się pojawił ze dwa dni temu, a ja nie miałam czasu wstawić nowego rozdziału :) Ta część średnio mi się podoba, ale pozostawiam ją Waszej ocenie :)

Mimo Waszych konkursowych rad, totalnie dałam dupy w ustnym i zajęłam 2 miejsce. Między mną, a zwyciężczynią był tylko 1 punkt różnicy! Byłam naprawdę wściekła, chociaż ta Ruda miała dużo lepszą gadkę ode mnie. I zamiast wyjazdu do Wrocławia (na dalszy etap konkursu), który przeszedł mi koło nosa, mam dyplom z podpisem profesora Miodka i książkę o poetach, do której pewnie nigdy nie zajrzę. Teraz ta złość na samą siebie już mi trochę zelżała i z mniejszą goryczą patrzę na ten konkurs. No i jeszcze tego dnia Szczypiorki przegrały z Francją! To jeszcze spotęgowało moją wściekłość, ale nie na zawodników, tylko niesprawiedliwość na świecie. Może dzisiaj, do trzech razy sztuka, nie? :)

A z przyjemniejszych rzeczy- Skrzaty wczoraj wygrały, Zenit też, i Macerata również! :) Te dwie pierwsze drużyny były dla mnie co prawda ważniejsza, ale fajnie że Bartek Kurek we Włoszech daje radę :D

I zobaczcie, co znalazłam!: http://www.zenit-kazan.com/eng/news/?id=133- Mam nadzieję, że znacie angielski, bo tekst jest bardzo ciekawy (pomijając te wyliczanki o trofeach) i warto go przeczytać. Ale najgorsze, jeśli angielski nie jest Waszą mocną stroną albo nie chce Wam się czytać wszystkiego, to wklejam ten krótki fragment, który mnie wręcz załamał.:

At the European Championship held last September in Poland and Denmark, where he eventually won gold with the Russian national team, Evgeny was to be seen with a long, red beard, something that changed a little bit his look of “boy-next-door.” “It was an experiment and even though I am not a superstitious person, I decided that I wanted to prove it by myself. I just wanted to show that superstitious beliefs make no sense at all. So it turned out that by the time we played the World League Finals I was shaving every day and at the European Championship I had this long beard. However, the result in the end was not any different: we won both competitions, so superstition makes no sense at all” Zhenya reveals.

To w dużym skrócie oznacza- "Żenia" (o matko, no zdrobnienie mistrzowskie!) na Mistrzostwach Europy był widziany z długaśną, rudą brodą, co nieco zmieniło jego wygląd "chłopaka z sąsiedztwa" (w mojej opinii bardzo pozytywnie zmieniło...). Teraz się okazuje, że ta akcja to był eksperyment! Jako że Evgeny przesądnym człowiekiem nie jest, zdecydował się udowodnić, że przesądy są bezsensu. Udowodnił to w ten sposób, że na Lidze Światowej golił się codziennie, a na ME zapuścił długą brodę. Rezultat był taki sam, bo wygrali oba turnieje.

A ja się teraz pytam, totalnie rozhisteryzowanym, piskliwym głosikiem: Czy to oznacza, że on już tej brody NIGDY nie zapuści?! Możecie się złączyć ze mną w bólu i nadziei na to, że jednak mu się odwidzi.

Dziękuję Wam za komentarze- tasiemce pod ostatnim rozdziałem! Są wspaniałe, oby były takie same albo i dłuższe! :) 

Buziaki i do zobaczenia za 19 komentarzy :*
Edit: Wpis ode mnie jest dłuższy od rozdziału, ale to nieważne. Piłkarze ręczni wyszli z grupy! Te emocje, te wybuchy, te pościgi... :D Muszę Wam powiedzieć, że na żadnych meczach nie ekscytuję się tak jak na reprezentacji piłki ręcznej. No, może na siatkówce, ale tylko tych najważniejszych- to jednak inna specyfika sportu, kontakt sprawia, że nagle chce się walczyć i budzi się we mnie jakaś taka fajna, zdrowa agresja... :D Lubicie jakieś sporty poza siatkówką?