Osiem

Patrząc w lustro na siłowni, zastanawiałam się, która psychofanka była by skłonna zabić mnie za to, żeby teraz znajdować się w tym miejscu co ja. Chociaż, jeżeli mogłyby wybierać, to pewnie zdecydowałyby się na trening Polaków, Włochów, czy Argentyńczyków. Mnie pozostawał margines, jeśli chodzi o sportowców lubianych w Polsce- Rosjanie. Z perspektywy fizjoterapeuty płci pięknej siedzenie na siłowni nie było niczym ciekawym. Co więcej, byłam przekonana, że to największa nuda na świecie. Bo na sali zawsze się coś działo, czasem ktoś dostał piłką w głowę albo trzeba było zbierać jakieś „zwłoki” z boiska. A na siłowni to tylko duchota, ciągłe jęki i marudzenie. Jedyną rozrywką byłaby w tym momencie krzyżówka, ale przecież jestem w pracy- takie zabawy są surowo zabronione. Nawet poćwiczyć sama nie mogłam! Odliczałam minuty do zakończenia treningu i dla zabicia czasu rozglądałam się leniwym wzrokiem po pomieszczeniu. Patrząc w lustro, mogłam zobaczyć wszystkich ćwiczących, ale mój wzrok ciągle szukał tego jednego- ćwiczącego nogi Werbowa, który co chwila ukradkiem spoglądał z tajemniczym uśmiechem na mnie, to na Sivozhelza. Trzeba mu naprawdę uświadomić, że nie jesteśmy parą, bo jeszcze zacznie paplać i plotka się rozprzestrzeni na cały sztab szkoleniowy, a to nieco utrudniłoby mi pracę w reprezentacji. Po chwili mój wzrok powędrował w stronę Wiewióra, który wykonywał ćwiczenia na skoczność. Był już w pełni sił, a po kontuzji nie pozostał nawet ślad. Wciąż miał na kostce stabilizator, w razie gdyby sytuacja z meczu z Iranem się powtórzyła. Lekarze jednak nie podejrzewali odnowienia urazu, chyba że znowu nadwyrężyłby staw skokowy. Evgeny uniósł wzrok i spojrzał w lustro, wprost na mnie. Uśmiechnął się triumfalnie, jakby właśnie wygrał pralkę na loterii. Skrzywiłam się i odwróciłam wzrok. Jeszcze sobie cholera jasna coś pomyśli! Westchnęłam głęboko i w obrażonym geście skrzyżowałam ręce na piersi. Chłopak powrócił do ćwiczeń, a ja zaczęłam mu się przypatrywać, tym razem nieco bardziej dyskretnie. A co, jeśli to wczorajsze zaproszenie to wcale nie był żart? Jeśli naprawdę chciał się ze mną… umówić? To takie dziecinne! Zresztą, jeżeli naprawdę chciał, to moja odpowiedź i tak pozostawałaby niezmieniona. Przecież obiecałam sobie- nigdy więcej randek, tylko praca. Już dość mam cierpień na następne dziesięć lat.

Po kilkunastu minutach bicia się z myślami doszłam do wniosku, że to wszystko było powiedziane w formie żartu. Uspokojona tą tezą spokojnie dotrwałam do końca zajęć i z czystym sercem mogłam udać się do swojego pokoju.

- Mila…- zaczął nieśmiało Muserski, gdy lecieliśmy do USA na mecz fazy grupowej LŚ. Był już czerwiec, a ten turniej był naszym ostatnim sprawdzianem przed Mistrzostwami Świata. Rosjanie celowali w złoty medal, chociaż przeciwnicy nie byli łatwi do pokonania. Odrobinę ubolewałam nad tym, że moi zimnokrwiści przyjaciele nie spotkają się w grupie z Polakami- wtedy mogłabym chociaż odwiedzić rodzinę i przyjaciół. Wybieraliśmy się jednak na drugi koniec świata, do Stanów Zjednoczonych, co też nie było złą opcją. Gorszą sprawą było to, że jako „najmniejsza w drużynie”, jak to określił Werbow, (wygrał ze mną zaledwie o siedem centymetrów!) muszę siedzieć z tym największym w samolocie, ażeby zachowana była równowaga wszechświata. Chcąc nie chcąc, wylądowałam na miejscu koło Dmitrija, który co chwila narzekał na to, że nie ma gdzie nóg podziać.

- Słucham?- odezwałam się, uprzednio odkleiwszy twarz od okna. Byliśmy nad oceanem, w oddali za horyzontem pojawiały się pierwsze promyki słońca.

- Co ty zrobisz, jak sezon reprezentacyjny się skończy?- zapytał z wyczuwalną nutą melancholii w głosie. Zmarszczyłam brwi zdziwiona.

- Nie wiem, poszukam sobie czegoś. A co, martwisz się o mnie?- zaśmiałam się, a chłopak pospieszył z wyjaśnieniami.

- A może chciałabyś pracować w Biełgorie Biełgorod?- spytał, a ja aż otworzyłam usta ze zdziwienia. Prawdę mówiąc, nie myślałam o dalszej pracy w Rosji- przewidywałam powrót do Polski na kilka miesięcy.

- Dima, przecież macie wystarczającą ilość fizjoterapeutów.- zauważyłam, a on nieco się zasępił.

- Niby tak, ale zawsze przyda się ktoś dodatkowy…- bąknął, a ja obdarowałam go uśmiechem. To miłe, że chciał dalej ze mną współpracować. Nie przypuszczałam, że kiedykolwiek to powiem, ale bardzo przywiązałam się do tych dziwnych, zimnych istot. Bo gdy się je oswoi, to potrafią dać od siebie trochę ciepła.

- My mamy wakat na stanowisku terapeuty!- wyrwał się Michajłow z tyłu, na co ja odwróciłam głowę i spojrzałam na niego sceptycznie.

- Nieładnie tak podsłuchiwać…- burknął Muserski, obrażony składając ręce na piersi.

- Poważnie mówię, Mila. Doktor Kuzniecow został zwolniony dyscyplinarnie, całkiem niedawno się dowiedziałem. Podam prezesowi namiary na ciebie, na pewno się odezwą!- wykrzyknął rozradowany, a zza fotela wychylił się uśmiechnięty Werbow.

- Będziesz z nami pracowała? Super! Jak pomyślę, że mogłabyś nas nie masować, to już mi oczy łzawią… O, widzisz?- pokazał na zaszklone tęczówki, a ja stanowczo pokręciłam głową.

- Chłopaki, czekajcie! To wszystko dzieje się za szybko. Ja muszę tę sprawę przemyśleć, rozważyć kilka opcji…- zaczęłam, lecz Maxim przerwał mi gestem dłoni.

- Kobieto, Zenit to czołowy rosyjski klub, potrzeba ogromnego szczęścia, żeby się tam dostać!- zganił mnie atakujący, a ja przygryzłam dolną wargę. Może i miał rację… Zerknęłam błagalnie na Dmitrija.

- I masz bliżej do Moskwy, a co za tym idzie, do Polski!- dodał Werbow, a Muserski prychnął.

- Nieprawda, z Biełgorodu jest bliżej- zaoponował Dima, a Aleksjej przewrócił oczami.

- No, może troszeczkę. Ale trasa lepsza!

- Samolotem?- zakpił środkowy, a Aleks warknął i schował się na swoje miejsce.- Ale to co mówi Maxim, to poniekąd prawda. Rzeczywiście bardzo trudno dostać się do Zenitu, a jeśli jeszcze mają wolne miejsce…- westchnął, a ja rozpostarłam ramiona i przytuliłam go z całej siły.

- Dziękuję!- szepnęłam z wdzięcznością. Z przodu wychyliła się zaspana głowa Sivozhelza.

- Powiedzcie mi, że to był tylko sen- jęknął rozżalony, przecierając oczy.

- To, że jesteś przystojny? Niestety tak.- wypaliłam, a ze strony słuchaczy rozległo się głośne „uuu”.

- Będziesz pracowała w Kazaniu?- dopytywał się, teraz już normalniejszym tonem.

- Najprawdopodobniej tak. Chociaż gdy patrzę, jak znowu przemieniasz się w szynszyla, to chyba rozpatrzę jeszcze kilka innych możliwości- wyszczerzyłam zęby, a Evgeny z marnym skutkiem próbował zachować groźną minę, bowiem kąciki jego ust ciągle drgały.

- Spokojnie, po sezonie reprezentacyjnym zawsze ją goli- wtrącił się Werbow, za co został zdzielony w głowę.

- Skoro tak, to właśnie się zdecydowałam. Maxim, działaj!- poleciłam, a rosyjski atakujący pisnął jak mała dziewczynka i położył sobie laptopa na kolanach.

- To świetnie, że będziesz z nami w klubie!- zachwycił się Werbow.

- To jeszcze nie jest pewne…- zauważyłam, ale libero zupełnie zignorował moje słowa i mówił dalej:

- Nie wyobrażam sobie, żeby masował mnie ktoś inny, wiesz? Już dawno nie miałem tak sprawnych pleców, prawie w ogóle nie bolą! No, może czasami po siłowni, czy cięższym treningu, ale jeśli chodzi o…- paplał Aleksjej, a mi do głowy wpadła pewna myśl.

- Evgeny, nie wiem jak to możliwe, ale ty nie byłeś u mnie na masażu jeszcze ani razu!- zauważyłam. Sivozhelez zamyślił się na chwilę.

- Rzeczywiście, nie byłem- odparł z prostotą.

- Czemu? Boisz się, czy co?- zadrwiłam

- Może trochę- błysnął uśmiechem- ale mam ważniejszy powód- dodał tajemniczo

- Jaki?

- Nie rozbieram się przed obcymi kobietami…- poruszył brwiami, a ja parsknęłam śmiechem.

- Idioto, przecież ja nie jestem obca!- wytknęłam mu, celując palcem wskazującym w jego klatkę piersiową.

-Przed niemiłymi też się nie rozbieram…- mruknął, na co ja przewróciłam oczami. Milczeliśmy przez kilkanaście sekund, mierząc się spojrzeniami. Na Rudobrodym (chyba znowu mogłam go tak nazywać) już żadnego wrażenia nie robił mój wzrok, którego kiedyś unikał jak ognia. Ogólnie dużo się pozmieniało w naszych relacjach- z wrogów staliśmy się… Przyjaciółmi. Bo mimo tych wszystkich docinek, to traktowałam Sivozhelza na równi z Maximem i Dimą, chociaż stopień znajomości był tutaj nieco inny, bo z tamtymi dwoma nie kłóciłam się o każdą głupotę.

-W reprezentacji Stanów gra pewien mój znajomy, Matt Anderson. Typowe amerykańskie ciacho… Może ci się spodobać- mrugnął do mnie, a ja pokręciłam z uśmiechem głową.

- Nie lecę na banały, a amerykańskie ciacho to właśnie jeden z takich.- odparłam dumnie, wygodniej rozsiadając się na fotelu.

- Na pewno zmienisz zdanie. Facet jak młody bóg, palce lizać!- obwieścił, a ja złapałam się za głowę.

- Myślałeś może o zmianie orientacji?- zapytałam zniesmaczona, a Evgeny zaśmiał się głośno.

- Nie, ale dla Andersona to chyba mógłbym… Zamyślił się, oblizując usta.

- Ohyda!- wrzasnęłam, udając odruch wymiotny.

- Wiesz przecież, że żartuję!- bronił się, a ja pokiwałam głową

- Jasne, bo kto cię tam wie…- mruknęłam, wyjmując z pudełka przed sobą koc. Niezłe wyposażenie mieli w tym samolocie.- Pozwolisz, że chwilę się prześpię?- zapytałam, opatulając się niebieskim materiałem.

- Koszmarnych snów!- pożyczył mi przyjmujący, po czym się odwrócił. Jego rozmowa z Pawłowem docierała do mnie jak przez mgłę. Obudził mnie nagły podskok- samolot wpadł w lekkie turbulencje. Zamrugałam, a obserwująca mnie twarz stała się wyraźna.

- Długo się tak gapisz?- zapytałam speszona, poprawiając włosy opadające na twarz. Podczas snu nie czułam, jak Sivozhelez świdruje mnie wzrokiem.

- Nie myśl sobie, czekałem, aż zaczniesz spać „na popielniczkę”- wyszczerzył się, ukazując rząd białych zębów.

- Gdzie jesteśmy?- zapytałam zdawkowo. Wszystko bolało mnie od spania w niewygodnej pozycji.

- Nad Chicago. Za kilka minut będziemy lądować- oznajmił i rzeczywiście, po chwili z głośników rozległ się komunikat, informujący o lądowaniu i proszący o zapięcie pasów. Wylądowaliśmy bez żadnych przeszkód, lecz to mnie przypadło dobudzanie Dmitrija, który spał jak kamień i nie miał najwyraźniej żadnego dobrego powodu, żeby się obudzić. Cuciłam go, szturchałam, krzyczałam do ucha, a on absolutnie nic sobie w tego nie robił. Zdesperowana rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu pomocy. Evgeny zarzuciwszy torbę na ramię podszedł do nas i wymierzył środkowemu siarczysty policzek. Ten podskoczył w miejscu i szeroko otworzył oczy. Rudobrody bez słowa wziął z siedzenia mój plecak i podążył w stronę wyjścia.

- Co się stało?- ziewnął rozanielony Muserski, przeciągając się.

- Wysiadamy. Już Chicago- poinformowałam, po czym ruszyłam do drzwi i zostawiłam wielkoluda za sobą. Sivozhelza dogoniłam dopiero po odprawie. Zasapana zrównałam się z nim i odebrałam plecak, który podał mi bez słowa.

- Dzięki- bąknęłam, zakładając włosy za ucho. To było bardzo miłe, mimo tego, że na ten jego pokrętny sposób. Autobusem dostaliśmy się do hotelu, gdzie od dwóch dni przebywała już reprezentacja USA. Woronkow i Speraw, trener Amerykanów, przywitali się wylewnie już na korytarzu, podczas gdy rozdawane były klucze do pokojów. Bycie jedyną kobietą w zespole jest naprawdę wspaniałą sprawą- na wyjazdach zawsze spałam sama i jako jedyna nie narzekałam na chrapanie, dobiegające z łóżka obok. Niech żyje brak równouprawnienia! Z uśmiechem na ustach odebrałam swoją  „jedynkę” i wypięłam język Maximowi, który zazdrośnie patrzył na mój kluczyk.

- Emila!- usłyszałam w tłumie głos Sivozhelza. Podeszłam do niego i uniosłam brwi w oczekiwaniu.

- To jest Matt, ten, o którym tyle ci mówiłem- złapał mnie za ramiona i obrócił odrobinę w taki sposób, że znajdowałam się naprzeciwko wysokiego bruneta o szerokim uśmiechu rodem z reklamy pasty do zębów.

- Hello- podał mi dłoń. Nie przypominam sobie, kiedy ostatnio słyszałam angielski! Powoli zaczynałam już nawet myśleć po rosyjsku, więc ta odmiana na pewno się przyda.- I’m Matt- posłał mi szeroki uśmiech od ucha do ucha, a jego niebieskie oczy błysnęły w świetle lamp. Przedstawiłam się, a Sivozhelez zniknął gdzieś w tłumie. Wydaje mi się, czy ten głupek chciał nas zeswatać?!

- Jesteś Rosjanką?- zapytał, lustrując mnie wzrokiem. Stanowczo pokręciłam głową.

- Jestem z Polski, ale mam włoskie korzenie- odparłam, chyba po raz tysięczny w swoim życiu- ludzie zawsze pytali, skąd jestem, bo nie mogli się nadziwić nad tym typem urody.

- Dwóch moich przyjaciół gra w polskiej lidze! Dzisiaj na pewno ich poznasz- obiecał- I tak właściwie, to mogłem zgadnąć… Przecież wszystkie dziewczyny z Polski mają nieziemską urodę…- dodał, a ja spłonęłam rumieńcem. Przez chwilę staliśmy w ciszy, ale z odsieczą przybył Muserski, który podszedł do mnie z poważną miną.

- Mila, trener cię szuka- odezwał się po rosyjsku, a ja kiwnęłam głową.

- Do zobaczenia!- pożegnałam się i ruszyłam za środkowym.- Ratujesz mi życie! Dziwnie się rozmawia z greckim bogiem. Co Woronkow chce?- zapytałam szeptem, gdy oddaliliśmy się już wystarczającego od Amerykańskiego Ciacha.

- Nic, po prostu widziałem, jak się męczysz.- wyznał, posyłając mi figlarny uśmiech. Pacnęłam go w ramię. Dziwne, ale po tylu miesiącach spędzonych w mroźnej Rosji stałam się prawie tak zimna, jak jej mieszkańcy. Chyba najwyższy czas to zmienić.
_________________________________________________________________

Cześć. O Jezu. To był ciężki tydzień. Nie trudny, jak się powinno mówić, tylko ciężki- naprawdę czuję jego ciężar na barkach.

Czy mi się wydaje, czy Wy już chcecie randek i pocałunków? To jest dopiero ósmy rozdział, a ja mam już łączyć głównych bohaterów? Zresztą, jakich głównych bohaterów? Zaraz pojawi się tyle potencjalnych kandydatów, że same nie będziecie wiedziały kogo wybrać. Bo ja Wam jeszcze nie powiedziałam, ale Mila ma tak niezaprzeczalny urok, że nie sposób przejść koło niej obojętnie. Gdybym była facetem, to na pewno przylgnęłabym do niej jak kurz przyległ do szafek w mojej sypialni. 

Na razie nie mam czasu na Was, przecież to widzicie. Ale łudzę się, że ktoś to jednak czyta i smutno by było temu komuś, gdybym skończyła tak bez sensu, mając przecież kilkanaście rozdziałów zapisanych... Dodam je wszystkie kiedy znajdę czas i może nawet uda mi się zakończyć tę historię. Ale wiecie, że bez wsparcia takie pisanie sprawia dużo mniej frajdy. To trochę tak jakbym uderzała grochem o ścianę albo jakby ktoś próbował mi odkrzyknąć prognozę pogody będąc gdzieś w Chinach. Ale wiem, że nie mogę oczekiwać od Was komentowania tego opowiadania, bo przecież sama nic nie robię, żeby jakoś się zintegrować, tyle się dzieje, że nie mam już czasu. Ale ja pamiętam Was, każdą historię z osobna- zatrzymałam się po prostu milion rozdziałów temu i bardzo trudno jest to wszystko nadrobić...

Dlatego stworzyłam stronę internetową, jeśli byście chciały być informowane od razu, oto i ONA

Cieszycie się, że jest Matt? Ja za nim średnio przepadam, ale uznałam, że może nam ubarwić nieco fabułę. W końcu kto nie chciałby u boku Amerykańskiego Ciacha? :)

Buziaki i widzimy się niedługo. Tylko proszę Was o odzew. Chociażby minimalny :)